Op wereld vrouwendag is het altijd een comfortabele gedachte dat de vrouwenemancipatie bij ons, in tegenstelling tot in andere regio’s in de wereld, een heel eind is gevorderd. Een krachttoer, dat wel, maar er wachten nog wat losse eindjes op verbinding en die zijn niet van de minste.
[ad#ad1]
Vrouwen zijn alomtegenwoordig in de media en dat niet alleen op vrouwendag. Niet enkel gaat het over hun grieven maar dikwijls ook over hun successen.
Toch moet er nog een en ander worden bijgespijkerd. Het groot pijnpunt, het partnergeweld waar bij ons minstens een op vijf vrouwen ooit mee te maken krijgt, is nog steeds niet uit de wereld en laat zien dat beschaving er bij sommigen slechts als een dun laagje bovenop ligt.
Aan de loonkloof, de doorgroeikansen van vrouwen en de blijvend moeilijke combinatie van privé-leven en werk moet nog worden gesleuteld.
Het sluitstuk van de vrouwenemancipatie wordt niet bepaald het makkelijkste deel van het grote project. Want precies op dit moment rijzen de meest fundamentele vragen over onze bezigheden en ambities. Niet wanneer de vertekening in de vrouw-man posities zo groot is dat de onrechtvaardigheid ervan af springt, niet wanneer de samenleving scheef hangt van de mannelijke dominantie en de vrouwelijke ondergeschiktheid zoals dat eeuwen het geval is geweest. Wel nu vrouwen hun posities grotendeels geconsolideerd hebben.
Zelfrealisatie
Wat blijkt, (top)vrouwen raken het onder elkaar niet eens, de combinatie gezin en werk is heel goed mogelijk of er moet tussen de twee worden gekozen. De commotie en de vele reacties die de uitspraak van Monique De Knop, voorzitster van het Directiecomité van de Federale Overheidsdienst Binnenlandse Zaken, teweeg bracht illustreert de gevoeligheid van het onderwerp. We streven allemaal naar een compleet bestaan met de componenten zelfrealisatie en warme relaties. Welke visie men ook op de problematiek heeft, er moeten altijd keuzes worden gemaakt en accenten gelegd, door vrouwen en door mannen. En kiezen blijft altijd een beetje verliezen.
Het kan niet worden ontkend dat kiezen sommige vrouwen zwaarder valt dan andere.
Zo zie je vaak genoeg dat gunstig toeval of spijtige onvolkomenheden zich in het parcours van vrouwen weerspiegelen. Komen ze uit een stimulerend milieu, hebben ze een boeiend rolmodel voor ogen, zijn ze goed opgeleid en hebben ze een ondersteunende partner, staan grootouders klaar om warm en welwillend de kleinkinderen op te vangen als de kinderopvang onvoldoende blijkt? Of moeten vrouwen het fiksen zonder veel financiële armslag voor kinderopvang en professioneel werk combineren met de contemplatieve arbeid van stofzuigen en strijken?
Heel wat vrouwen met een (mooie) loopbaan vallen binnen de categorie ‘je moet het maar doen’. De dosis creativiteit en inventiviteit waarmee ze dagelijks de puzzel samen leggen, valt moeilijk te overschatten.
Als vrouwen samen voor hun zaak opkomen, mag het niet aan solidariteit ontbreken en moeten we het voorstellingsvermogen voor de verschillen bewaren, zo niet krijgt het debat een artificieel karakter.
[ad#ad3]