Vrouwen zijn in professionele situaties vaak het ondergeschoven kindje. De werkomstandigheden worden ondankbaarder voor vrouwen nadat ze een kind kregen, reden waarom ze deeltijds gaan werken of afhaken. Als het al niet uw persoonlijk aanvoelen is dan is het wel de bevinding van recent sociologisch onderzoek.
[ad#ad1]
Sociologe Ilse Laurijssen van de Vrije Universiteit Brussel bekeek de loopbaan van ruim achthonderd vrouwen in Vlaanderen. Daarbij maakte ze een onderscheid tussen ‘eerder belastend’ en ‘eerder uitdagend werk’. Uit het onderzoek bleek dat de gemiddelde vrouw nadat ze een kind kreeg in moeilijker professioneel vaarwater terecht kwam met minder autonomie en meer stress. Maar wat precies is ‘eerder belastend’ en ‘eerder uitdagend werk’? Wat houden routinetaken eigenlijk in en wanneer beslis je zelf of denk je zelf te beslissen? Vooral in combinatie wordt de precieze betekenis van bepaalde begrippen pas echt vaag.
Wat vrouw A eerder routinematig doet, kan voor vrouw B een creatieve vondst betekenen. En misschien heeft vrouw C soms wel zin in een routineklus terwijl vrouw D onder controleverlies lijdt wanneer iemand anders haar tijd indeelt.Bovendien is onderzoek geur- en kleurloos. Het vertelt niets over de geur van een luier of van een baby die net nog wat melk van de ochtendvoeding teruggaf. Of over de warmte van een kleuterknuffel. De weerspannige blik van een puber die er even van baalt, valt al helemaal buiten het onderzoeksdomein.
Ik bedoel maar, het is niet makkelijk om de complexe situatie van vrouwen en mannen die een gezin en werksituatie combineren in een studie te vangen. Er zijn vrouwen genoeg die na het krijgen van een kind barsten van de energie en alles prima combineren. De werkgever zal daar zeker zijn voordeel mee doen want die vraagt niets liever dan een enthousiaste medewerker. En er zijn vrouwen die het wel moeilijk hebben met de verdeelde aandacht en al sneller stress ondervinden. Er bestaan mannen die heel graag vaderen en mannen die nog harder gaan werken. Er zijn vrouwen die niet echt makkelijk de zorgtaken delegeren en er zijn er die heel graag de baby in andere liefhebbende handen doorgeven en zich volop op hun werk concentreren.
Work in progress
Zeker is dat niet alle vrouwen in hetzelfde patroon passen. Of zoals wetenschapsfilosoof Karl Popper (1902-1994) bedacht, de zoveelste witte zwaan die je vindt vormt geen bewijs dat alle zwanen wit zijn. Pas met de ontdekking van een zwarte zwaan ken je de waarde van je theorie. Toevallig maakte ik afgelopen maandag de eedaflegging mee van de advocaat-stagiairs, waar mijn jongste dochter er een van is, in het Antwerpse Hof van Beroep. Het tumult dat momenteel in dat huis heerst laat ik buiten beschouwing want dat zou ons echt ver voeren.
In elk geval bleven de magistrates in rode toga toestromen en vormden zowat de helft van Hof. Stuk voor stuk, vrouwen en mannen, was het hen aan te zien dat het leven hun al meer dan een veer had gekost.
En ook voor de talrijke vrouwelijke en mannelijke advocaat-stagiairs die er zin in hebben en de nodige ambitie koesteren, ligt de weg open. Niet iedereen die aan de rechtsfaculteit afstudeert, wordt magistraat. Zoals niet iedere andere werknemer of vrij beroep op de top afstevent.
Zo is het nu eenmaal, de co-existentie van vrouwen en mannen, thuis en op het werk, is een work in progress, een zoektocht waarbij omstandigheden en stemmingen wisselen. De rollen van vrouwen en mannen groeien naar elkaar toe en dat maakt de keuzes en beslissingen niet makkelijker. Maar misschien wel authentieker zodat het mogelijk is om te kiezen voor een leven dat je psychologisch en fysiek past als een tweede huid. Al is een restje existentiële onvrede onvermijdelijk en niet per se de schuld van de werkgever.
[ad#ad3]