Er zijn minder echtscheidingen, meldde de Federatie van Belgische notarissen. Dat komt omdat er ook minder huwelijken zijn, merken deskundigen op in de Campuskrant van de KULeuven. En het lijden na het scheiden is zeker niet verminderd. Voor elke honderd scheidingen in 2000 zijn dat er in 2012 nog 45. Vorig jaar telde men het laagste aantal scheidingen met onderlinge toestemming van de afgelopen vijf jaar.
[ad#ad1]
De socioloog Koen Matthijs merkt hierbij op dat in België nog steeds vier op tien huwelijken spaak lopen en er sinds 1970 een voortdurende toename is van het aantal echtscheidingen. Telkens de wetgeving wordt versoepeld, stijgt het aantal echtscheidingen om op dat niveau te blijven. Bovendien worden de scheidingen van mensen die ongehuwd samenwonen niet meegerekend terwijl deze nog sneller uit elkaar gaan. Dat alles belet niet dat het instituut van het huwelijk blijft bestaan en zelfs voor jongeren aantrekkelijk is. Misschien wel omdat het een beetje als een ‘schaars goed’ wordt gezien, aldus de socioloog.
Scheidingskloof
Wat professor Matthijs ook verontrust is de scheidingskloof die zich installeert tussen hoger en lager opgeleiden. Voor hoger opgeleiden stijgt de kans op een huwelijk en neemt het risico op scheiding af. Voor mensen die lager zijn opgeleid geldt precies het omgekeerde. Ze huwen minder vaak maar lopen des te meer kans om te scheiden.
Laag opgeleiden met kinderen vormen dus de grootste probleemgroep. Statistisch gezien lopen de kinderen meer risico om zich niet echt goed in hun vel te voelen, met dalende schoolprestaties als gevolg en als het helemaal tegen zit drug- of alcoholgebruik, aldus professor Matthijs. Op volwassen leeftijd en in een relatie zouden kinderen van gescheiden ouders zelf meer kans hebben op een scheiding.
Ook wat het co-ouderschap betreft, situeert de socioloog de problemen overwegend bij de kinderen. De vaders hebben er bij gewonnen omdat ze hun kinderen vaker zien, de moeders krijgen meer bewegingsvrijheid omdat ze de zorg voor de kinderen delen. Maar de kinderen verliezen zekerheid en geborgenheid met de nodige frustratie voor gevolg, stelt professor Matthijs.
Professor familierecht Patrick Senaeve meent dat de nasleep van een echtscheiding des te pijnlijker is geworden naarmate het makkelijker werd om te scheiden. Ongeveer de helft van de koppels gaat scheiden met onderlinge toestemming en de andere vijftig procent wegens onherstelbare ontwrichting. Omdat mensen er vrij makkelijk toe kunnen besluiten, blijken de betwistingen achteraf eindeloos te zijn, aldus professor Senaeve. De verdeling van het vermogen, de onderhoudsuitkering en de regeling voor de kinderen blijft voer voor discussies die de rechtbanken belasten en de betrokkenen psychologisch zwaar onder druk zetten.
Verwachtingen temperen
Relatietherapeut en emeritus Alfons Van Steenwegen weet uit ervaring dat mensen meestal in een huwelijk of vaste relatie teleurgesteld zijn omdat ze te hoge verwachtingen hadden voor ze eraan begonnen. Ook voelen mensen zich dikwijls aangetrokken tot iemand die veel van hen verschilt. Terwijl gelijkenissen een steviger fundament voor een relatie vormen dan het exotische andere.
Samenleven met je geliefde is trouwens geen garantie voor levenslang geluk. Over een lange tijd gespreid kun je geen doorlopend geluk verwachten. Als je jezelf tevreden mag noemen, is dat al heel mooi. Mensen moeten niet versteld staan wanneer ze soms door eerder morose perioden gaan. En ruzies horen er zeker bij, ze geven aan dat de partners betrokken zijn en woordenwisselingen de moeite waard vinden. Het is niet verkeerd om minstens te proberen samen te blijven voor de kinderen. Relatietherapie kan helpen om ook elkaar terug te vinden. Volgens Van Steenwegen wijst Amerikaans onderzoek uit dat heel wat mensen een jaar na hun scheiding al spijt hebben. Ze missen hun kinderen en de armoede dreigt.
[ad#ad3]