Ze zag de bommen neerdwarrelen en toen ze ontploften hoorde ze blob blob. Daarna stond de hele omgeving in vuur en vlam. Kim Phuc Phan Thi rende uit de pagode waarin ze samen met andere kinderen schuilde. Haar kleertjes gingen op in de vlammen. Omdat AP fotograag Nick Ut haar op dat moment fotografeerde, kent iedereen haar als het naakte meisje dat het uitgilt van de pijn. Vandaag is Kim Phuc vredesambassadrice, gedreven en sereen smeekt ze de wereld om oorlog uit te bannen zodat onschuldige kinderen niet langer hoeven te lijden.
De napalmaanval waarvan Kim Phuc en vele anderen met haar het slachtoffer werden, vond plaats in juni 1972 in Trang Bang op dertig kilometer ten noorden van Saigon. Toen ze haar brandwonden over haar halve lichaam zag, dacht ze ‘ik word een lelijk meisje’. Maar tegelijk dacht de kleine Kim dat ze zou sterven. Met derde graad brandwonden over de helft van haar lichaam hing haar leven aan een zijden draadje. Vele hersteloperaties later kon ze naar haar dorp terugkeren.
Het geloof in het leven was ze kwijt. Medisch werd ze geholpen maar voor haar wanhoop en woede was er geen remedie.
Icoon
Toen ze achttien was begon ze de bijbel te lezen en rond de kerstperiode bekeerde zich tot het Christendom. ‘De bijbel bezorgde me het enige tegengif tegen mijn haat’, vertelt Kim Phuc op een bijeenkomst op de Vrouwenraad in Brussel. ‘Bemin je vijand’, staat er en ik heb het geprobeerd. Het was het moeilijkste wat ik in mijn leven deed maar ik ben erin geslaagd om de piloot te vergeven die ons dorp bestookte.’
Kim Phuc ging over haar leed en dat van haar lotgenoten getuigen voor Amerikaanse Vietnam veteranen.
‘Als ik mijn vijand kan vergeven, kan iedereen het’, zegt Kim Phuc. Vanaf die tijd week de haat in haar hart langzaam terug. Dag na dag leerde ze zich opnieuw met het leven en de mensen te verzoenen. Voorzichtig maakte een nieuwe levenslust plaats voor het oude doodsverlangen.
Inmiddels was Kim Phuc door het socialistisch regime dat na de oorlog in Vietnam werd geïnstalleerd als icoon geclaimd. Ze moest overal getuigen en haar opwachting maken.
Tenslotte mocht ze naar Cuba gaan studeren waar ze kennis maakte met een Vietnamese jongen. In 1992 trouwden ze en gingen op huwelijksreis naar Moscou. Op de terugreis naar Cuba maakte het paar van een tussenlanding in het Canadese Newfoundland gebruik om over te lopen. Sindsdien leven Kim en haar man in Toronto, ze hebben twee zonen.
Eenenveertig jaar later voelt Kim Phuc nog steeds de ontzetting en de pijn van toen. Maar ze is nog elke dag dankbaar dat ze leeft en haar verleden kan laten spreken. De foto van Nick Ut, waarmee hij trouwens de Pulitzer prijs won, gebruikt Kim Phuc om mensen bewust te maken van de gruwelen van oorlog.
Nooit zal ik opgeven
Als een mantra herhaalt ze dat we in liefde moeten leven en de vredesboodschap uitdragen. Conflicten brengen enkel ellende en lossen niets op. Onderhandelingen vormen de enige weg naar blijvende vrede.
Bij het beeld van de kinderen in het conflict in Syrië dat vandaag alle aandacht opeist, breekt haar hart, zegt Kim Phuc. Waarom moet onschuldige kinderen zoiets vreselijks overkomen. Welke politicus kan dit verantwoorden en met die beslissing leven?
Kim Phuc houdt zich nochtans ver van politiek. Haar persoonlijk leed en getuigenis kregen een verlengstuk in een stichting die zich inzet voor de medische en psychologische hulp aan kinderen in conflictgebieden. In Oeganda, Timor-Leste, Roemenië, Tadjikistan, Kenia en Afghanistan sponsort de Kimfoundation scholen en hospitalen. Met een volgend project wil ze weeskinderen helpen van het dorp Trang Bang waar ze zelf woonde.
Ze hoopt dat het Vietnamees regime haar welgezind is, de oude politieke garde is verdwenen en met de jongere generatie wenst ze samenwerking. ‘Wie kan er iets tegen hebben dat ik kinderen wil helpen’, vraagt ze zich zacht glimlachend af.
Kim Phuc reist als UNESCO ambassadeur de wereld af met haar vredesboodschap. ‘Nooit zal ik opgeven, ikzelf en anderen hebben de hoop nodig dat op een dag er geen oorlog meer is en kinderen zorgeloos naar school kunnen en van het leven genieten.
Jonge mensen over de hele wereld die vandaag worden opgeleid en morgen het beleid gaan voeren, moeten de zinloosheid van de oorlog en de waarde van de vrede beseffen.
http://www.kimfoundation.com/modules/contentpage/index.php?file=story.htm&ma=10&subid=101