maandag 24 januari 2011 – (Marleen De Geest) – Zowat alle meisjes moeten, zowat tussen hun vierde en achtste verjaardag, door een roze periode heen. De Amerikaanse journaliste Peggy Orenstein vraagt zich af hoe onschuldig het verschijnsel is waar commercieel handig wordt op ingespeeld.
[ad#ad1]
Er is niks mis met roze en het staat meisjes meestal heel leuk. Zelfs als het maar een klein beetje feest is grijpen ze de gelegenheid aan om zich met roze en tule tot prinsesjes om te toveren.
Roze kammetjes, spiegeltjes, schoentjes, juweeltjes en opbergdoosjes omringen hen en als ze de prinsessen fase achter de rug hebben, vallen ze nog slechts een keer terug met een roze gsm toestelletje.
De Amerikaanse journaliste en moeder van een dochter onderzoekt het verschijnsel in een boek ‘Cinderella ate my daughter’. Ze gaat te rade bij psychologen en hoort de getuigenissen van andere ouders, ze onderzoekt de speelgoedindustrie, praat met marketers en zet het verschijnsel in een historische context.
Niet dat ze tot een sluitende conclusie komt over de vraag of het kwaad kan via de roze wereld je dochter te helpen opgroeien en of je haar zo niet vastpint op de hypervrouwelijke rol. De manier waarop dochterlief je keer op keer om roze smeekt, doet het immers bijzonder natuurlijk lijken. Maar is het dat ook, vraagt Orenstein zich af.
Tot zeven jaar, zo antwoorden psychologen, zijn kinderen ervan overtuigd dat het de kleren, kleuren, haartooi en speelgoed zijn die hen tot een meisje of een jongen maken. Via hun keuze voor roze bewijzen meisjes zichzelf dan ook dat ze meisjes zijn. Daarna hebben ze dat schijnwereldje niet meer nodig en gaan rustig hun weg.
Meisjes groeien uit de prinsessen fase maar de ambivalentie van het vrouw zijn blijft, zo weet Orenstein. De nadruk op de looks, de eeuwige strijd met haar, huid en lijn hoort bij een vrouwenleven. In die zin is de roze periode slechts een voorspel en is het belangrijk om je dochter met dissonanten te leren omgaan. Je kunt nu eenmaal niet altijd aan de criteria van de buitenwereld beantwoorden. Het mooie is dat het zelfs helemaal niet hoeft als je identiteit je past als een tweede huid.
[ad#ad3]