dinsdag 24 april 2012 – (tvd) – Facebook maakt ons eenzaam en alle communicatiemiddelen ten spijt hebben we nu minder echte gesprekken. Dat is wat beweerd wordt in enkele stukken die recent verschenen in The New York Times en The Atlantic. Maar is dit werkelijk het probleem of krijgt technologie de schuld voor gedrag dat al bestond lang voor er sprake was van sociale media of smartphones? Paidcontent.org plaatst de nodige vraagtekens bij de sociale media-kritiek.
[ad#ad1]
Status updates en Twitterberichten geven ons het gevoel verbonden te zijn met onze vrienden en familie maar zelfs als je al deze fragmentjes van online samenhorigheid bij elkaar telt, blijft er weinig substantieels over, stelt Sherry Turkle, MIT professor en auteur van ‘Alone together: Why we expect more from technology and less from each other’ , in haar stuk voor de New York Times:
“We leven in een technologisch universum waarin we constant communiceren. En toch hebben we conversatie opgeofferd voor iets wat slechts ‘connectie’ is. E-mail, Twitter, Facebook hebben allemaal hun plaats in politiek, zaken, romantiek en vriendschap. Maar hoe waardevol ze ook mogen zijn, ze kunnen echte gesprekken niet vervangen.”
Maar, zo klinkt het bij PaidContent.org, Turkle creëert een valse dichotomie. Ze doet alsof online communicatie de plaats inneemt van conversaties in de echte wereld. Waarom er niet van uitgaan dat wie online sociaal is dit waarschijnlijk offline ook is?
Iets wat ook blijkt uit onderzoek: internetgebruikers, en dan vooral jonge mensen, die veel gebruik maken van sociale netwerken zijn ook socialer in de offline wereld. Socioloog Zeynep Tufecki schreef al vaak over de valse tegenstelling die Turkle oproept. Hij argumenteert dat de online en de echte wereld bijna niet meer los van elkaar te zien zijn. In veel gevallen ondersteunen ze elkaar ook eerder dan dat ze elkaar uitsluiten.
In een recent verschenen stuk voor The Atlantic vraagt auteur Stephen Marche zich dan weer af of Facebook ons niet eenzamer maakt:
,,In een wereld die wordt opgeslokt door steeds weer nieuwe manieren van socializen hebben we minder en minder feitelijke gemeenschap. We leven in een accelererende contradictie: hoe meer connected we zijn, hoe eenzamer we worden. Er werd ons een global village beloofd, maar in de plaats daarvan beleven we de grauwe en uitgestrekte voorsteden en snelwegen van informatie.”
Ook hier heeft PaidContent.org bedenkingen bij. Hoe poëtisch de vaststelling van Marche ook klinkt, online verbindingen leggen net heel vaak de basis voor verbindingen in de echte wereld, zo stelt men daar.
Natuurlijk is het zo dat overdaad schaadt, maar dat geldt evengoed voor activiteiten in de echte wereld. Alexandra Samuel, directrice van het Social + Interactive Media Centre aan de Emily Carr Univerity, reageert op de stelling van Turkle:
,,Bezorgdheid over de jeugd die er voor kiest om online te leven is net zo misplaatst als bezorgdheid over ouderen die er voor kiezen om dat niet te doen. Onze blik op de digitale levensstijl wordt gekleurd door de generatie waartoe we behoren. We gaan er van uit dat conversaties enkel betekenisvol zijn als ze lijken op de gesprekken die we hadden toen we opgroeiden.”
Harvard psycholoog Steven Pinker wijst erop dat het internet geen fundamentele invloed heeft op ons, het versterkt enkel bepaalde gewoontes en gedragingen die we al hadden. Iedere technologische ontwikkeling die verband houdt met media, van kranten tot televisie, wordt op een bepaald moment gedemoniseerd omdat we onze tekortkomingen op een externe kracht willen kunnen afschuiven . De verantwoordelijkheid voor hoe we om gaan met nieuwe technologie ligt bij onszelf, zo besluit hij.
PaidContent.org – Is the Internet making us more lonely or less lonely? Yes.
[ad#ad3]