‘De wereld vergeten’ van Maria Dueñas is een sloom verhaal met vaart verteld. Een bizarre combinatie.Je kiest een boek uit om te lezen, of het boek kiest jou, omdat er ‘iets’ tussen jullie twee op gang komt. In het begin is het een nauwelijks waarneembare vonk die over springt en eenmaal goed op weg wordt het boek een ‘compagnon de route’, tot de laatste pagina. Je kan er moeilijk afscheid van nemen, verlangt ernaar tussen je bezigheden door en aan het eind van het verhaal voel je al het gemis van een dierbare vriend. Die natuurlijk altijd dicht bij blijft.
Zo gaat het als het goed is. En vaak is het goed. Bijna elk boek vult op een of andere manier wel je denkbeelden aan en is daardoor alleen al betekenisvol. En soms gebeurt er niets. Dat was, wat mij betreft, het geval bij het lezen van ‘De wereld vergeten’ van de Spaanse schrijfster Maria Dueñas.
Blanca Perea is vijfenveertig en woont in Madrid. Ze is moeder van twee volwassen zonen die het huis uitgaan om volop in de wereld rond te kijken. Blanca’s man wordt verliefd op een jonge vrouw en samen verwachten ze een kind. Dus verlaat hij Blanca.
Op de vlucht
Dat had ze niet zien aankomen. De schok die het teweegbrengt doet haar Spanje ontvluchten. Gelukkig valt dat in haar academische loopbaan snel te realiseren via een opdracht aan een buitenlandse universiteit. Het wordt de universiteit van Santa Cecilia in Californië. Daar gaat ze quasi ondergronds in de archieven van de overleden professor Fontana die zo nodig moeten worden gecatalogiseerd.
Gaandeweg raakt ze door de professor en de materie geboeid. Ook de haar omringende academici laten haar niet koud. Een goed deel ervan heeft trouwens een hechte band met ‘haar’ Spanje en zijn verleden. Het kan niet anders of twee professoren worden tot over hun oren verliefd op Blanca zodat ze het aan het eind van het verhaal maar voor het uitkiezen heeft. Daarmee verklap ik niets want je ziet het al van mijlen ver aankomen.
Het verhaal is echt zo dun als het hier wordt verteld. Zelfs al blijkt elk personage een betreurenswaardige persoonlijke geschiedenis te hebben die als pittoreske zijpaden langs het verhaal slingeren.
De misère zet Dueñas zwaar en dik in de verf. Maar een goed glas Spaanse wijn spoelt een en ander meestal vlot weg. Al wordt er gezucht en gesteund en moeten de antagonisten zich ’s ochtends wel eens met een zwaar hoofd moeizaam op gang trekken.
Gewoon prettig
De personages raken, zoals gezegd, ook steeds sterker in elkaars ban. Dat is niet eens zo moeilijk als je later kunt opbiechten dat je al van bij de eerste ontmoeting ‘verliefd was op een rug met een blauw t-shirt om’. En dat het ook niet tegenviel wanneer de gegadigde zich omdraaide.
Zo eenvoudig kan het leven dus zijn. Maar of je bij dat soort literatuur ‘de wereld echt kan vergeten’ is twijfelachtig.
Gelukkig is dat niet altijd nodig. Want het mooie is, ik heb het boek, 413 pagina’s dik, met veel plezier gelezen. Het mooist en meest sfeervol vond ik de passages over het Spanje van de jaren zestig waarin Blanca’s belangrijkste tegenspeler een hoofdstuk van zijn leven doorbracht.
Al heeft het boek me niets geleerd of enigszins wijzer gemaakt. Het maakte me niet aan het glimlachen laat staan dat het me ontroerde. Nooit en nergens heb ik met mijn potloodje een passage aangeduid die me naar het hart ging. Of me iets vertelde dat ik bij vergetelheid altijd weer wil kunnen oproepen.
‘De wereld vergeten’ van Maria Dueñas leest gewoon lekker want goed geschreven is het wel.
‘De wereld vergeten’ – Maria Dueñas is uitgegeven bij de Wereldbibliotheek
ISBN 9789028425408