vrijdag 8 april 2011 – (Marleen De Geest) – In dertig jaar tijd is het aantal echtscheidingen vijf maal groter geworden en de kans dat een verbintenis op die manier eindigt volgt dezelfde trend. Uit elkaar gaan lijkt dikwijls de beste oplossing voor partners die elkaar met de nek aankijken. Toch blijft het een beslissing waarvoor een sluitend argument vaak ontbreekt en waarbij de geesten ietwat verward blijven.
Een relatie kan nooit blijven wat ze is om de eenvoudige reden dat mensen evolueren. Soms beginnen individuen er zo jong aan dat ze de ander gebruiken als een soort van basis om op door te groeien. De uitkomst daarvan is onzeker, eenmaal goed volwassen geworden wil men misschien toch zijn eigen weg gaan.
Ook kunnen twee mensen zo sterk evolueren dat er nog weinig gemeenschappelijks overblijft. In dat geval is de tijd die achter hen ligt niet verloren, alleen biedt de verhouding weinig perspectief.
Of ze blijken in het samenleven toch zo verschillend te zijn dat ergernissen en ressentimenten zich opstapelen tot ze een onoverkomelijke berg vormen.
Ondanks alles blijven koppels soms aan elkaar verkleefd. Beter weten ze wat hen verdeelt dan wat hen bindt. Er is de vrees voor de eenzaamheid of in ieder geval het alleen zijn. Want dat werpt een mens op zichzelf terug en confronteert hem met alles wat hij niet graag onder ogen ziet.
Misschien vinden de partners dat ze teveel op de helling moeten zetten wanneer ze uit elkaar gaan. Volkomen opgeslorpt als ze zijn door hun gezin en door hun werk, komen ze er niet toe om zichzelf fundamentele vragen te stellen.
Die vragen kunnen te maken hebben met de functie van een huwelijk of een andere duurzame relatie. De bestaansreden ervan valt wel degelijk te omlijnen. Om te beginnen dient een hechte band om de kwetsuren die letterlijk iedereen tijdens zijn kinder- en jeugdjaren oploopt te herstellen. Ook moeten partners elkaar affectie bieden en intellectueel voeden. Een lange termijn relatie tenslotte plooit zich als een veilig cocon om de partners heen.
Als de relatie geen van die kenmerken in zich draagt, heeft ze niet echt nog een reden van bestaan. Dan is opbreken de beste gedachte. De keerzijde van de medaille is wel dat zolang partners iets daarvan herkennen hun band nog zin heeft.