donderdag 19 augustus 2010 – (Marleen De Geest) – De lange broek voor vrouwen is niet meer weg te denken maar voor het zover is kunnen komen, hebben heel wat vrouwen een heuse strijd moeten leveren. De geschiedenis van de lange broek is op zijn zachtst gezegd kleurrijk en veelzijdig, de Franse historica Christine Bard schreef er een boek over: ‘Une histoire Politique du Pantalon’.
[ad#ad1]
’s Ochtends kiezen voor een lange broek of een jurkje? Als we er echt over nadenken is het nog steeds geen volstrekt neutrale beslissing. Een lange broek is zonder meer praktisch en geeft een veilig gevoel zodat een vrouw zich op andere dingen dan haar uiterlijk kan concentreren.
Vrouwen die de broek droegen waren lange tijd behoorlijk tegendraads. Een zelfbewuste 19 de eeuwse vrouw als de Franse schrijfster George Sand verscheen vaak in een mannenpak en in de twintigste eeuw daagde Marlène Dietrich de wereld uit in een broek.
Vanzelfsprekend was het nooit want de samenleving verbood vrouwen ronduit om de broek te dragen. Liever zag ze hen samengeperst in corsetten die boezem en heupen accentueerden. De eerste feministen droegen dan ook een broek om zich tegen deze mannelijke voorschriften af te zetten.
Vrouwen moesten een rok dragen en zelfs open ondergoed. Mannen kregen de broek aan die zorgvuldig gesloten was. De moraal is duidelijk, de open rok of jurk stond voor de bereikbaarheid en vermeende beschikbaarheid van vrouwen voor mannen.
Een maatschappij die vrouwen niet toelaat om broeken te dragen, en dat is nog steeds het geval in islamitische culturen, is bang voor de verwarring tussen de seksen, meent Christine Bard. Ze durft de gelijkheid tussen vrouwen en mannen niet aan. Een mooi geschenk van onze voormoeders dus, die lange broek.
Une histoire Politique du Pantalon
[ad#ad3]