donderdag 30 september 2010 – (Marleen De Geest) – Met het ouder worden stijgen de kosten en de moeite om de uiterlijke tekenen ervan te verdoezelen. Moet dat wel? Of worden we er beter van als we de veranderingen gewoon hun plaats en betekenis geven.
[ad#ad1]
Vroeger waren vrouwen met vijftig oud. Alma Mahler, femme fatale uit de eerste helft van vorige eeuw, droeg na haar vijftigste verjaardag nog enkel zwart en kon absoluut niet leven met haar veranderde lijf.
Nu hoeven we de verandering niet langer te accepteren en lijken we die met heel wat middelen te kunnen afremmen. Maar gaat de energie dan niet naar een verloren zaak?
Natuurlijk lijkt het comfortabel om naar een status quo te streven, we werken ergens voor, bereiken iets en wensen dat zo lang mogelijk vast te houden. Maar met de jaren wordt duidelijk dat veel ons ontglipt, kinderen worden volwassen, een (t)huis verslijt, de energie om iedere keer opnieuw iets op te bouwen vermindert. Met alles wat ons omringt moeten we een nieuwe modus vivendi vinden.
Dus ook en niet in het minst met onszelf.
Als alles verandert kunnen wij niet stilstaan. Dat is wel wat we doen als we ons vastklampen aan wat voorbij is. Loslaten dus, en niet verwachten dat het geen pijn zal doen want dat doet het wel. Een beetje of veel, al naargelang. In ieder geval komt er op die manier plaats vrij voor nieuwe en andere opdrachten en passies. Of zoals een Chinees gezegde het wil: aan de jaren moet u leven toevoegen en geen jaren aan het leven.
Het lichaam draagt alles in zich wat we ooit hebben beleefd, de uiterlijke tekenen daarvan mogen we niet wegvegen. Het zal graag bedaarder worden, de rust die we uitstralen opent nieuwe mogelijkheden. Opgebouwde ervaringen en associaties daartussen leveren nieuwe, dikwijls heel persoonlijke wijsheid op. En als u de bladeren voor de zoveelste keer in uw leven ziet neerdwarrelen, kent u de patronen ervan wel. Verrassingen en teleurstellingen komen niet meer dagelijks op uw weg en u wordt met de tijd gelijkmoediger. Zijn de rimpels in uw gelaat niet glad te strijken dan toch tenminste wel de rimpelingen in uw gemoed.
Foto: Eliane Radigue en poes
[ad#ad3]