‘Door mijn politieke carrière hebben mijn kinderen hun mama weinig bij hen thuis gehad, en zelden lekker eten gegeten. Elke minuut vrije tijd heb ik in de uitbouw van de partij gestoken’, schreef Mercedes Van Volcem begin maart in een persbericht waarmee ze haar teleurstelling uitte over het feit dat ze de tweede plaats op de Open VLD-lijst voor de komende parlementsverkiezingen niet kreeg. Wat inmiddels is bijgespijkerd.
siridhata/123RF
Vrouwen zijn net zo goed in de wieg gelegd om aan politiek te doen als om in de keuken te staan. Net als mannen trouwens.
Anderzijds is de balans tussen de bezigheden vinden voor iedereen een gigantische opgave. En dan is het tijd voor keuzes, niet voor zelfbeklag of verontwaardiging.
Dat is zo voor iedereen, politici, mensen die in een gaarkeuken werken, magistraten, poetsvrouwen, dokters en televisie-presentatoren. Wat je doet moet je goed doen en dat vraagt tijd. Al naargelang je professionele ambities is het dan uitdokteren hoeveel tijd je voor je vrienden en eventueel gezin overhoudt. En niet onbelangrijk, hoeveel je nog met jezelf kunt bezig zijn.
Zo beschouwd geeft het geen pas om je kroost het ondergeschoven kindje te laten worden ten voordele van de uitbouw van welke partij of doelstelling ook.
Niemand die beweert dat een politica iedere dag verse soep moet koken en huisgemaakte lasagne dient te bereiden. Ze mag het best eens delegeren.
Iedereen organiseert zich naar beste kunnen dus moet het ook voor Van Volcem lukken. En als dat niet het geval is, is dat weinig vertrouwenwekkend. Kan iemand een bijdrage leveren aan de samenleving als hij/zij in de microkosmos van het gezin een leemte laat ontstaan?
Vuur en vlam
De kreet die Van Volcem slaakte, was bovendien in wezen een kromme redenering. Ze gaf publiekelijk toe dat haar kinderen haar weinig hadden gezien. En precies om die reden zou ze een betere plaats op de verkiezingslijst hebben verdiend.
Gelukkig vond ze medestanders. ‘Altijd vol vuur en vlam’, zoals Open VLD-partijvoorzitster Gwendolyn Rutten het stelde (behalve dan in de keuken thuis). Maar goed, aan de verdiensten van de politica durf ook ik niet te twijfelen.
Uitgedost als squaw oogt ze op haar persoonlijke blog bijzonder sympathiek. Op de foto prijkt ze zowaar met een hele klas kindertjes die een insectenhotel hadden gemaakt en geplaatst in natuurcentrum Beisbroek.
Ik kan me voorstellen dat haar kinderen best trots op hun mama zijn. En honger zullen ze tenslotte ook niet hebben geleden.
Al is eten meer dan voeding weg kauwen. Ik kan het dan ook niet nalaten nog even de Joods-Amerikaanse psychoanalyticus Eric Fromm erbij te halen. In zijn boek ‘Liefde, een kunst een kunde schrijft hij: ‘De positieve levenshouding kregen we vooral van onze moeder mee. Haar liefde is onvoorwaardelijk en van haar weten we dat het goed is dat we er zijn. Zij geeft ons melk maar het is ‘de honing’ die belangrijk is. Via haar warmte en enthousiasme draagt ze de liefde voor het leven over op haar kind en daarmee het vermogen om echt lief te hebben.
Een hele mooie passage waarvan we weten dat ze lang niet altijd klopt. Fromm erkent dat ook en schreef ‘dat we in het leven makkelijk de mensen die melk en honing hebben gekregen kunnen onderscheiden van diegenen die op melk moesten overleven.’
Eten is dus gewoon een metafoor voor een manier van samen zijn. Eentje die de basis legt voor een levenshouding. Voor de politica die altijd in het perspectief van de toekomst werkt, wens ik dat ze ook thuis die kans niet hoeft te laten liggen.
(Illustratie: Sirid Hata /123rf)
Lees ook: “Melk, honing en liefde…”
[whohit]Krom politica[/whohit]