Mist u de Deense serie Borgen ook? Hoe ontspannend was het om als afsluiter van de werkweek de eigen sores in te ruilen voor de morele vraagstukken en de work-life balance zorgen van premier Birgitte Nyborg.
[ad#ad1]
Als Birgitte Nyborg in het politiek bedrijf zit, ziet ze eruit alsof ze zo uit de strijkmangel is gehaald, kapsel en blouse onveranderlijk mooi in de plooi. Ook op privé-terrein beweegt ze zich op stiletto’s voort, kortom de Deense premier kiest voor zichzelf nooit de makkelijkste weg en altijd blijven decorum en stijl bewaard. Dat maakt mee de charme uit van de serie Borgen. Ze blijft oogstrelend en kan dus ongestraft een problematiek aankaarten die maatschappelijk bijzonder, zelfs ongemeen gevoelig ligt. Hoe kun je een succesvol politica zijn en toch je idealen trouw blijven, even goed als je engagement voor je gezin op peil houden? Bij uitbreiding, hoe kun je zo hard werken en goed voor je kinderen zorgen?
In de tweede reeks van de serie Borgen blijkt dat Birgitte Nyborg haar warme en gedreven persoonlijkheid inruilt voor deze van de behendige, compromiszoekende politica die voor alles haar invloed en haar plaats in het Statsministeriet wil veilig stellen. De workaholic die ze werd, brengt thuis te weinig tijd door om nog meer dan oppervlakkige contacten met haar man en kinderen te hebben. Dat eist pas zijn tol. Man vertrekt en kinderen blijven verweesd achter. Zodat ze de klus nu als single moeder moet klaren. Ergens op de achtergrond van het verhaal tekent zich ook het failliet af van de opvoeding die de super bekwame en sympathieke journaliste Hanne Holm aan haar dochter gaf. Ook zij was de afwezige moeder en dat heeft haar dochter haar blijkbaar niet vergeven. En helemaal aan het eind van de tweede reeks duikt de kinderwens van sterjournaliste Katrine Fonsmark op.
Rekening presenteren
Kinderen zitten in de Deense samenleving op de eerste rij. Waar je ook komt, zie je Deense mama’s met baby’s rondsjouwen en kinderzitjes zijn steeds binnen handbereik.
Maar zoals we allemaal weten, sturen kinderen pas de rekening wanneer ze echt goed kunnen rekenen en schrijven, wanneer ze puberen met name.
Ook dat is in Borgen te zien. Dochter Laura ontwikkelt een ernstige angststoornis en het moet er al echt beangstigend aan toe gaan voor premier Nyborg haar staatszaken daarvoor laat varen. Zo stuurt ze haar secretaresse de laan uit omdat die meldt dat het kabinet geen kindertuin is en ze Laura dus niet zomaar met haar moeder-premier kan doorverbinden. Terwijl de eerste minister zelf slechts met een half oor naar haar dochter luistert en bezwaarlijk echt beschikbaar kan worden genoemd. Een inconsistente passage van de serie maar misschien moet het voorval enkel illustreren dat workaholic moeders zich echt door hun werk laten verblinden.
Wat gebeuren moet, gebeurt ook en Laura stort in zodat haar moeder in de nasleep ervan en de zorg voor het kind niet anders kan dan tijdelijk een stap terug zetten. De herwonnen tijd dient om de vervreemding van haar man en haar kinderen te overbruggen. Dat lijkt behoorlijk te lukken, al geeft ze haar ex-man en vader van de kinderen toch nog een veeg uit de pan. Hij was diegene die te snel opgaf en naar een andere vrouw trok, op het moment dat hij het onevenwicht in het gezin had kunnen compenseren.
Ook de psychiater die Laura verzorgt, verzekert Birgitte dat het meisje niet ziek werd omdat haar moeder eerste minister was. Toch geeft de arts mee dat ook zij als carrièrevrouw en moeder van haar fouten leerde en er ergens een plafond is in het werkvolume. ‘Je kunt niet tegelijk dag en nacht werken en een goede moeder zijn.’ Waarna zich in de Deense pers de vraag ontspint of een vrouw, die vroeg of laat toch voor haar kinderen kiest, wel een goede premier kan zijn. Een vraag die meer dan terecht ook op mannen kan worden toegepast en Birgitte pareert ze door ze als voorbijgestreefd te kwalificeren.
Borgen houdt velen in de ban en maakt een ernstige maatschappelijke kwestie bespreekbaar. Hoe ver kun je gaan in het delegeren van de opvoeding van je kinderen, hoe afwezig kun je zijn voor ze je aandacht letterlijk weer opeisen? Wanneer wordt quality-time echt te krap om gelijke tred met je kind(eren) te houden?
Er is een grens, dat laat Borgen ons zien en zo kunnen we het feit accepteren. Het probleem is dat die grens telkens weer anders kan liggen. Situaties verschillen en vooral mensen verschillen van elkaar. De draag- en veerkracht van ouders en kinderen, de empathie en hun vermogen om een losse draad weer vast te knopen, ligt zowat overal anders. Zodat iedereen op zijn eigen manier over Borgen kan nadenken. In geen geval mogen we wensen voor werkelijkheid nemen en hopen dat kinderen gewoon in ons verhaal meegaan, ze hebben immers een eigen verhaal.
[ad#ad3]