Naar verluidt zou de Franse componist Eric Satie (1866 – 1925) de beleefdheidsvraag ‘comment allez-vous?’ steevast hebben beantwoord met ‘comme vous voulez’.
Daarmee gaf Satie aan dat de beleefdheidsvraag, wat hem betrof, niet eens op een oprecht antwoord uit is.
Vandaag de dag klinkt de variant als ‘alles goed?’ Omdat de vraag als een vaststelling klinkt, kun je het gesprek niet meer de elegante wending geven die Satie had bedacht.
Het antwoord open laten, nuanceren of de vaststelling tegenspreken lijkt te gecompliceerd, te veel ruimte en tijd in beslag te nemen die de vraagsteller bovendien niet heeft voorzien.
‘Alles is veel’ denk ik iedere keer en een enkele keer krijg ik het ook over mijn lippen. Maar meestal antwoord ik beleefd en ontwijkend ‘ja dank u’.
En dus gaat alles goed in de beste der werelden. Alleen een kniesoor kan daar iets op tegen hebben.
Die stelligheid en eenduidigheid is langzaam maar zeker in onze taal en omgangsvormen geslopen.
Een mening wordt heel vaak bekrachtigd met het begrip ‘absoluut’. Wat betekent dat er geen zweempje twijfel rond hangt of er een relatief kantje aan vast zit.
Mocht dat toch het geval zijn dan wordt het vermoeden van weifelmoedigheid uit de wereld geholpen met de bewering dat iets ‘klopt’.
Met die benadering kun je vervolgens ‘aan de slag gaan’. En eenmaal dat tot een goed einde is gebracht, is het enkel wachten op een ‘like’.
Tja, zo eenvoudig kan het leven zijn.