dinsdag 8 maart 2011 – (Marleen De Geest) – Er is verontwaardigd tot furieus gereageerd op het instellen van vrouwenquota voor raden van bestuur van beursgenoteerde bedrijven. Hoopgevend is dat het zelden over de aanwezigheid van vrouwen ging maar wel over het afdwingen ervan.
[ad#ad1]
Niet eens zo verwonderlijk, alles wel beschouwd, dat ondernemers zich de les niet laten lezen. Ondernemers zijn per definitie eigengereide mensen die hun ideeën doordrijven en hindernissen overwinnen. Alle respect daarvoor.
En dan komt er inzake de vrouwenkwestie, waarin ondernemers naar hun gevoel toch al zoveel stappen hebben gezet, een maatregel die stelt dat over zeven jaar een derde van alle bestuursraden door vrouwen moet zijn ingevuld. Niet dat ondernemers iets tegen vrouwen hebben, ze vormen de helft of meer van de werknemers en van de klanten van het bedrijf.
Laat ik meteen duidelijk zijn, zelf heb ik niets voor vrouwen. Dat zij de crisis zouden hebben voorkomen, werd gezegd. Dat ze meer mensgericht leidinggeven, wordt geopperd evenals dat ze een grotere emotionele intelligentie aan de dag leggen, dat ze meer oog hebben voor een duurzaam bedrijfsbeleid en dat hun aanwezigheid andere vrouwen tot voorbeeld zal strekken. Dat bedrijven met veel leidinggevende vrouwen performanter zijn, beweren tal van studies.
Het kan zijn en misschien ook niet. Misschien zullen vrouwen het een beetje anders aanpakken. Het is lang niet zeker dat ze het beter zullen doen, wel dat ze niet slechter gaan presteren.
Maar eigenlijk hoeft niemand zich het hoofd over die kwesties te breken want het wezenlijke argument voor de aanwezigheid van vrouwen aan de top van bedrijven is gewoon dat ze ook overal elders zijn terug te vinden. Ze maken de helft uit van de beroepsbevolking en de besten onder hen die dat ook nog wensen, moeten daarom een kans maken om in de beslissingscenakels te zetelen.
Dat de overheid het wettelijk afdwingbaar maakt is inderdaad betuttelend. Dat mannelijke bastions zolang hermetisch, zij het niet formeel, werden afgesloten is dan ook een beetje kinderachtig. Want welke argumenten gelden hiervoor?
In een opiniestuk in de krant De Standaard van afgelopen weekend werd gesteld dat vrouw zijn geen competentie vormt en daarom geen basis kan zijn om iemand in een bestuursraad op te nemen.
Is man zijn dan wel een competentie? Als bestuursraden overwegend mannelijk zijn, is het haast te geloven van wel.
Gebrek aan criteria
Bij gebrek aan criteria om in die hogere sferen te kunnen functioneren doe ik een gok, mannen, vaak zijn dezelfde heren in diverse raden van bestuur terug te vinden, weten ‘wat ze aan elkaar hebben’, vertrouwen elkaar om het zakelijk spel te spelen en houden niet van de onberekenbare factor die misschien een andere zienswijze introduceert.
Dat vrouwen zelf ook niet voor excuustruus wensen te worden versleten, zo opperen mannen én vrouwen. Neen, liever niet eigenlijk. Natuurlijk worden vrouwen graag omwille van hun merites omarmd. Anderzijds is het fenomeen excuustruus zo oud als de vrouwenkwestie zelf. De eerste vrouwen die boven de vloer van de naai- en stikateliers of lopende band hangars uitstegen of de tikmachine loslieten, waren allemaal excuustrusen. Niemand kon om hen heen.
Ze werkten hard en kundig, waren een tikkeltje bazig en veeleisend voor hun omgeving en bleven vaak ongehuwd. Wat hen niet belette zich te vermenigvuldigen want niemand die vrouwen nu nog uit leidinggevende functies weert.
Vandaag zijn deze vrouwelijke managers niet langer blauwkousen maar goed opgeleide vrouwen die bovendien samen met hun partner een manier hebben gevonden om werk en privé-leven te combineren.
Excuustrusen dus, ja als het moet en niet anders kan. De heren van de bestuursraden hebben nog zeven jaar de tijd om aan te geven dat de betuttelende maatregel i.z. vrouwenquota niet aan hen was besteed en ze gewoon de aanbevelingen van de commissie corporate governance volgen. Zeven jaar vormt dan ook een schokdemper voor het effect van de verandering op de marktwaarde van de bedrijven. Ze hebben dus nog heel wat coupes Veuve Cliquot te genieten voor ze zich iets moeten laten opdringen.
[ad#ad3]