maandag 5 december 2011 – (Marleen De Geest) – Vrouwen kijken soms even kritisch naar bepaalde delen van hun lichaam als mannen naar de onderdelen van hun auto. Ze bevallen hen of juist niet en in dat laatste geval willen ze eraan werken. Vreemd genoeg is het een bepaald type feministen dat aan de objectivering van het vrouwenlichaam bijdraagt.
[ad#ad1]
Ze beweert feministe te zijn maar niet van het intellectuele soort. De Britse Caitlin Moran werd ‘rockjournaliste’ toen ze zestien was, achttien jaar oud mocht ze al een televisie programma presenteren en toen ze twintig was kreeg ze een krantencolumn. Ze moet nu zowat tweemaal die leeftijd zijn en vorige zomer kwam van haar het boek ‘How to be a Woman’ uit.
Daarmee kreeg ze de oude feministe pur sang Germaine Greer behoorlijk op haar paard. In ‘The Female Eunuch’ stelde Greer al dat de getrouwde vrouw niet veel plezier aan haar lichaam beleefde omdat in de huiselijke context niemand zich afvroeg hoe dat dan wel zou moeten.
De jonge Moran vindt het evenwel niet nodig dat anderen voor haar zorgen, dat doet ze zelf wel. Dat beschrijft ze dus en volgens vrouwelijke recensenten van het boek valt er veel uit te leren, een enkele meent zelfs dat ‘How to be a Woman’ gratis bij wax strips of bij vrouwenbladen zou moeten zitten.
Moran zal het wel niet zo bedoelen maar eigenlijk loopt ze precies in het voetspoor van de Franse Verlichtingsdenker René Descartes die het lichaam scherp scheidde van ‘de enige zekerheid’, de denkende geest. Daarom behandelt ze vragen als ‘hoe moet je je vagina toespreken’, ‘als je beha je pijn doet, waarom is dat dan’ en ‘moet je botox gebruiken?’ Want, zo vindt Moran, ook al was er zelden een betere tijd om vrouw te zijn – en dit vanwege de uitvinding van de pil, het invoeren van het vrouwenstemrecht en de afschaffing van de heksenverbranding in 1727 – er rest een stel prangende vragen en wel met betrekking tot bepaalde delen van het vrouwenlijf.
Watertanden van het schrijven
Die vragen maken vrouwen ronduit ongelukkig, stelt columnist John Walsh van zijn kant vast. Waarom piekeren vrouwen zich suf over dit of dat deel van hun lichaam, waarom staren ze zich blind op onderdelen en willen ze die bijwerken of veranderen?Waarom zien ze niet dat die een organisch geheel vormen waarvan ook de hersenen deel uitmaken en vooral, waarom gaan ze er niet gewoon van uit, zoals mannen doen, dat hun lichaam wil dat ze gelukkig zijn?
Als Moran met haar lichaam overhoop ligt, is er in ieder geval nog wel iets wat haar gelukkig maakt en dat is schrijven. Ik begin gewoon te watertanden als ik eraan denk, zegt ze in een interview met de Britse krant ‘The Guardian’.
Zo komt het dat ze in haar boek uitvoerig vertelt over de weg die ze aflegde sinds ze dertien en een soort van vogelverschrikker was tot de wereldwijze vrouw van vandaag. En ze deelt haar visie op de wereld met de lezers, die is grotendeels gebaseerd op haar kennis van de popcultuur. De Spice Girls hebben veel verknoeid, weet Moran. Voor hen kon je als vrouw nog in comfortabele kleding het podium op maar de Spice Girls voerden de schattige-vrouwtjes-look weer in.
Het paternalisme zou snel aan zijn eind komen als vrouwen zouden samen spannen en het vertikken om die frullerige onzin aan te trekken. Gewoon stellen, ik had even geen tijd om me voor jou op te tutten en het systeem zou gewoon barsten, aldus Moran.
Zo pragmatisch als de schrijfster is, keert ze zich ook helemaal niet tegen pornografie. Waarom zou die per se slecht zijn, zoals de feministen van de oude school beweren, vraagt ze zich af. Pornografie kan slecht gemaakt zijn en soms seksistisch in elkaar zitten. Zeker is dat ze nooit zal verdwijnen en dus maar beter kwalitatief kan zijn.
[ad#ad3]