Humor werpt vaak een verhelderend licht op de zaak zodat zin en onzin meteen duidelijk tegenover elkaar komen te staan. De Amerikaanse cartoonist Liza Donelly vat de relativiteit van bepaalde genderpatronen in een reeks van cartoons en pleit voor verandering, glimlach na glimlach.
[ad#ad1]
Al dertig jaar lang is Liza Donelly als cartoonist verbonden aan het tijdschrift ‘The New Yorker’. Maar behalve dat heeft ze haar eigen stokpaardje, ze ergert zich mateloos aan de voorschriften die vrouwen ten deel vallen. Hoe zich te gedragen, te kleden of op te maken, vrouwen vinden altijd wel een richtlijn. Afwijken van de voorschriften kan je duur te staan komen.
Donelly heeft zich haar leven lang met een stel kleurpotloden uit de slag getrokken. Als kind was ze timide en graag alleen. Tekenen was een prima bezigheid en vormde een uitlaatklep. Bovendien moedigde haar moeder de kleine Liza aan. Ze moest lachen om de figuurtjes die ze tekende en dat was precies wat Liza wilde bereiken. Want het gezin kende de nodige problemen en humor werd al snel een overlevingstechniek.
Donelly maakte van haar levensstijl haar werk, ze houdt er ontzettend van en kan bovendien haar ideeën en opvattingen in haar cartoons kwijt.
In een oogopslag maken die duidelijk wat ze bedoelt, hoe relatief, tijd- en cultuurgebonden ons gedachtegoed is en hoe het rollenpatroon van vrouwen vlotjes kan worden doorprikt.
Toen Donelly bij The New Yorker begon was ze een van de drie vrouwelijke cartoonisten tegenover honderd mannelijke tekenaars, aan die situatie hield ze een gevoeligheid voor de vrouwenzaak over. Ook moet ze strijden tegen het idee dat vrouwen weinig of geen gevoel voor humor zouden hebben.
Dat betekent niet dat ze vrouwen in een getto wil stoppen of zich per se als vrouwelijk cartoonist wil profileren. Voorop staat de tekening en pas dan het feit dat ze een vrouw is.
[ad#ad3]