‘Why women still can’t have it all’ was de titel van een artikel in het Amerikaans magazine ‘The Atlantic’. Anne-Marie Slaughter, legde daarin uit waarom ze van een topfunctie in het departement Buitenlandse Zaken onder Hillary Clinton terugkeerde naar haar academische job. Die geeft haar de flexibiliteit die ze nodig heeft om haar twee zonen groot te brengen. De Australische feministe Eva Cox stelt dat het economisch individualisme de dromen van vrouwen om werk en gezin te combineren ruïneert.
[ad#ad1]
Aan de tweede feministische golf hielden vrouwen de overtuiging over dat ze rechtstreeks naar het beloofde land van gelijkheid gingen. Vrouwen zouden betaalde jobs uitoefenen en mannen zouden in de zorgtaken delen, kortom iedereen zou van alles wat hebben.
De droom kwam niet uit met als gevolg dat vrouwen het nog steeds moeilijk hebben om naar hogere functies door te groeien. De wetten zijn voorhanden, de bedrijfscultuur en structuur laten het in principe toe maar in de praktijk valt het toch nog even anders uit.
Dat mocht ook de Amerikaanse Anne-Marie Slaughter ondervinden. Ze is niet de minste, ze doceert internationale politiek aan Princeton University. Hillary Clinton plukte haar weg om op het departement Buitenlandse Zaken te gaan werken, ze had er werkdagen van 16 uur. Sinds vorig jaar verliet Slaughter de, naar haar zeggen, droomjob en keerde naar haar academische functie terug. Reden, ze wenste voldoende tijd thuis met haar twee zonen door te brengen. Dat alles legde ze uit aan het Amerikaans magazine ‘The Atlantic’.
De Australische feministe Eva Cox reageerde op het artikel in ‘The Atlantic’ en stelt vast vrouwen misschien ooit, maar zeker nu nog niet, alles kunnen hebben. De feministische droom ligt aan diggelen.
Eenzijdigheid
Vrouwen moeten nog steeds keuzes maken. Dat is eigen aan de menselijke conditie, ook mannen kunnen niet alles hebben. Maar vrouwen zijn in hun keuzes beperkt vanwege hun geslacht. En dat heeft alles met de bedrijfscultuur te maken, aldus Cox. Daar heerst nog de opvatting dat productiviteit samenhangt met lange werkuren en aanwezigheid. Terwijl er heel wat onderzoek is verricht dat precies het tegendeel bewijst, stelt Cox. Zo zouden landen waar minder lange werkdagen zijn een hogere productiviteit kennen.
Toch is het zo dat vrouwen die minder willen werken om hun zorgtaken te kunnen verzekeren met minder hoog aangeschreven jobs tevreden moeten zijn, ondanks hun stevige opleiding, talenten en vaardigheden. Ook mannen die hiervoor kiezen worden afgestraft, zegt Cox, maar zij nemen nu eenmaal veel minder die beslissing omdat ze zelden de eindverantwoordelijkheid voor het gezin op zich nemen.
Minder dan ooit is het bedrijfsleven klaar voor de omslag naar minder werkuren en meer work-life balance. Het neoliberale gedachtegoed mikt op competitiviteit, flexibiliteit en vertrouwen vanwege de werkgever komen onder druk te staan. Het economisch individualisme en het ieder-voor-zich- gevecht laat weinig ruimte voor gedeelde verantwoordelijkheid en zorg.
Te veel mensen hebben te weinig tijd om goede mensen te zijn, meent Cox, we keren terug naar eenzijdigheid in plaats van veelzijdigheid en vrouwen zijn hiervan het eerste slachtoffer.
[ad#ad3]
VIDEO: Anne-Marie Slaughter talks with Hanna Rosin about the struggles of working mothers.