donderdag 10 juni 2010 – (Marleen De Geest) – Dat moeders ook geld verdienen en vaders helpen opvoeden, betekent nog niet dat de fundamenten van de vaderrol aan het wankelen gaan.
[ad#ad1]
Er was een tijd dat een vader niet veel tijd in zijn kinderen hoefde te investeren en zich veilig achter de rol van kostwinner en achter zijn weekendkrant kon verschansen. Kwam hij dan toch eens op de proppen dan was hij als vanzelf een autoriteit van wie het woord ook wet was.
Psychologisch is dat nog steeds zo, moeders houden – als het goed is – onvoorwaardelijk van hun kinderen. Vaders vormen de intermediair tussen de kinderen en de wetmatigheden van de buitenwereld.
Maar of hij zijn kinderen met succes op hun volwassen leven voorbereidt, hangt zowel voor de vader van vroeger als voor de actuele papa af van de oprechte belangstelling die hij voor zijn kinderen opbrengt en van zijn betrokkenheid bij wat hen bezig houdt.
Van de nieuwe papa wordt echter expliciet verwacht dat hij meer nabij is, zelfs als zijn kinderen niet letterlijk in het zelfde huis wonen als hij. Een heuse vader kan het zich niet permitteren zich buiten het bereik van zijn kinderen op te stellen. Hij kan telefoon of e-mail inzetten om voortdurend met zijn kinderen te communiceren.
‘Nabij’ of ‘afwezig’ zijn tegenwoordig heel relatieve begrippen, ze worden eigenlijk tot hun essentie herleid. Zo is het best mogelijk dat papa voortdurend in de buurt is maar in zijn hoofd ver weg. Of dat papa mijlenver is en toch beschikbaar blijft voor goede raad als zijn kinderen erom vragen. Zelfs een letterlijk afwezige vader kan zich heel sensitief tegenover zijn kinderen opstellen.
Dwergoeistiti
En als u nu echt wil weten waarom mensenkinderen een vader nodig hebben dan levert de evolutieleer het antwoord. De zorg van de vader is nodig voor specimen die heel kwetsbaar zijn. En dat zijn mensenmoeders en hun baby’s.
Mensen komen verhoudingsgewijs met een bijzonder groot hoofd ter wereld, dat komt omdat ons brein in de evolutie heel snel is gegroeid. Voor de moeder impliceert dat een zware bevalling. En voor het kindje betekent dat het begin van een lange periode van afhankelijkheid omdat het brein zich ook nog moet ontwikkelen. Daarom is het gunstiger voor kinderen om alvast in de eerste tijd van de zorgen van twee ouders te genieten.
Overigens is de mensenvader niet de enige die zijn nakomelingen mee groot brengt. Dat is ook bij andere monogaam levende zoogdieren het geval. Vader bever bijvoorbeeld laat de kleintjes op zijn staart meereizen als hij zwemt, de wolvenpapa leert zijn pups spelen en haalt voedsel voor hen en de dwergoeistiti, het kleinste aapje ter wereld, neemt een dag of drie na de bevalling de kleintjes op zijn rug en draagt ze het overgrote deel van de tijd tot ze groot zijn.
[ad#ad3]