donderdag 19 augustus 2010 – (Marleen De Geest) – Nestklevers, volgroeide jongeren die het huis niet uitraken en al helemaal geen werk maken van een job. Volwassenen vragen zich af wat ze er best mee doen, hen voor hun verantwoordelijkheid plaatsen of hen laten meanderen in de hoop dat ze zich op een mooie dag goed en wel vestigen en al het geduld de moeite waard bleek. Een Amerikaanse professor in de psychologie is geneigd om het laatste te denken.
[ad#ad1]
Jongeren schuiven het volwassen worden wel eens op de lange baan. Dat heeft zo zijn gevolgen voor ouders en samenleving en niet in het minst voor de jongeren zelf. Want onze maatschappij functioneert volgens het principe dat kinderen een gestage voortgang naar volwassenheid maken en ze het traject afleggen langs school, loopbaan, gezin en tenslotte met pensioen gaan waarna ze door een nieuwe generatie jongeren worden afgelost.
Daar staan nu niet meer alle jonge vrouwen en mannen voor te springen. We zien hen reizen, romantische relaties zonder consequenties beleven en eventueel naar de studie terugkeren. Alles, zolang het maar niet volwassen worden is.
Volwassenheid wordt traditioneel aan de hand van vijf mijlpalen gedefinieerd: school afmaken, thuis verlaten, financieel onafhankelijk zijn, trouwen en kinderen krijgen. In 1960 had 77 procent van de vrouwen tegen haar dertigste alle mijlpalen gerond en 65 procent van alle mannen. In 2000 had minder dan de helft van de vrouwen voor haar dertigste dat platgetreden paadje belopen en slechts een derde van de mannen.
De mijlpalen voor volwassenheid zijn dus de facto tot een anachronisme verworden.
Sommigen menen dat de trend een bijproduct is van culturele en economische ontwikkelingen. Anderen denken dat het gaat om een meer duurzame verandering die misschien beter bij de neurologische realiteit van de mens aansluit. En waar we ons bijgevolg moeten bij neerleggen.
De Amerikaanse professor psychologie Jeffrey Jensen Arnett, auteur van het boek ‘Emerging Adulthood’ neigt naar de laatste strekking.
Volgens hem is de ontluikende volwassenheid een nieuwe levensfase. Precies zoals bij de overgang van de 19 de eeuw naar de 20 ste eeuw de adolescentie werd ‘ontdekt’ en door psychologen en samenleving als een levenshoofdstuk geaccepteerd raakte, krijgen we aan het begin van de 21 ste eeuw de ontluikende volwassenheid.
Het veranderende maatschappijbeeld van ons tijdsscharnier heeft bijgedragen aan het ontstaan hiervan. Onze samenleving is meer en meer op informatie gebaseerd. Een opleiding vormt niet langer een garantie voor een baan, een probleem dat door de recessie nog werd geaccentueerd.
Jonge mensen zijn niet langer gehaast om te trouwen vanwege de algemene aanvaarding van voorhuwelijkse seks, de mogelijkheid om samen te leven en de alomtegenwoordigheid van anticonceptiva. Vrouwen willen minder snel baby’s omdat zij uitgerekend wel heel wat carrièremogelijkheden zien en eventueel op latere leeftijd een beroep kunnen doen op reproductieve hulpmiddelen.
Verscheurende keuze
Alles mooi en wel maar ouders worstelen met de vraag of ze hun kinderen hoe dan ook moeten aansporen om vaart achter hun leven te zetten en tenminste voor brood op de plank te zorgen. Of moeten ze hun kind(eren) maar wat laten meanderen voor de zoektocht ergens in uitmondt. In de hoop dat de jongeren zoveel tijd nemen om na te denken dat ze hopelijk minder vergissingen zullen maken en een gelukkig leven krijgen. Nadeel is dat ouders meer rekeningen betalen dan ze ooit hadden gedacht en dat onze samenleving jonge mensen mist op wie ze misschien wel rekende.
Jeffrey Jensen Arnett zou in antwoord op deze vraag voor een middenweg kiezen en beschrijft die ook in zijn boek ‘Emerging Adulthood’.
Jonge mensen bevinden zich op een tweespalt tussen opwinding en onzekerheid, grootse mogelijkheden en veel verwarring, meer vrijheid en meer angsten. De timeout waarin ze dwingende verantwoordelijkheden ontlopen, biedt hen de kans om vaardigheden voor het dagelijks leven te ontwikkelen. Ze komen tot een betere zelfkennis en maken uit wat ze van het leven verwachten en leggen aldus een basis voor hun volwassen leven. Ook Arnett hoopt dat het echt zo werkt en meer tijd naar dieper inzicht leidt. Dan krijgen we begripvolle, sensitieve, bedachtzame en tevreden mensen die zichzelf zullen realiseren en zij zijn de moeite waard om op te wachten, meent Arnett.
[ad#ad3]